Σάββατο πρωί την εποχή της καραντίνας δεν είναι και το πιο συνηθισμένο Σάββατο του έτους. Κανονικά μια τέτοια ημέρα, οι περισσότεροι από μας, πίναμε στα γρήγορα έναν καφέ και τρέχαμε έξω για ψώνια. Τα σούπερ μάρκετ γεμάτα κόσμο με καλάθια στα χέρια για τις απαραίτητες προμήθειες, τα πολυκαταστήματα γεμάτα κόσμο να προβάρει ρούχα και παπούτσια, οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο να τρέχει να αποτελειώσει ό,τι εκκρεμότητες είχαν μείνει από την εβδομάδα.

Και ξαφνικά έρχεται η καραντίνα και έρχεται και το Σάββατο που όλα είναι αλλιώς. Γιατί δεν θες να τρέξεις (δεν μπορείς για να είμαστε ακριβείς, αλλά το «δεν μπορώ» δεν ακούγεται και τόσο καλό στ’αυτιά μου). Χουζουρεύεις με τις ώρες και γιατί όχι άλλωστε, χρόνος υπάρχει. Ξεκούραστος πια ετοιμάζεις τον καφέ σου, στο σερβίτσιο το καλό, τον περιποιείσαι και με ένα πρωινό υπερπαραγωγή, τύφλα να χουν τα μπραντσάδικα της πόλης! Και κάπου εκεί σκέφτεσαι πόσο σημαντικά είναι και αυτά τα «ασήμαντα», οι μικρές χαρές που δεν είχες ποτέ τον χρόνο να απολαύσεις, που δεν είχες ποτέ τον χρόνο να καταλάβεις την αξία τους. Και να τολμήσεις να ξεστομίσεις κιόλας «ε ναι λοιπόν, είναι όμορφα τα Σάββατα της καραντίνας»!

Επιμέλεια άρθρου: Lila https://danceeatlove.com Dance Eat Love